The Art of Living
The Art of Living is een door mij ontwikkelde, nu nog, offline cursus waarbij je elke week naar de praktijk komt om samen met mij 1.5 - 2 uur te werken aan dat waar jij tegenaan loopt. Dat waar jij al heel lang mee rondloopt, mogelijk al wat therapieën op hebt gehad maar nog altijd heeft het niet dat plekje wat jij het graag zou willen geven.
Trauma heb je in alle vormen en er zijn ook vele theorieën over. De een zegt dat je er vanaf kunt komen als je er maar genoeg therapie en vooral de juiste therapie aan geeft. De ander zegt dat het niet meer weg zal gaan en je ermee zal moeten leren leven. Weer een ander zegt dat je trauma-loos ter wereld komt en dat trauma daardoor dus aangeleerd zou zijn en dus af te leren is..................................................... afijn, en de waarheid is voor ieder weer anders.
Door mijn jarenlange ervaring met trauma op meerdere gebieden geloof ik niet dat je trauma loos ter wereld komt omdat je nou eenmaal uit een eitje en een zaadje bent ontstaan en het maar de vraag is welk cel geheugen er in het DNA is meegekomen vanuit (voor)ouderlijke lijn. Er zijn onderzoeken dat dit zelfs tot 7 lijnen terug gaat, ik bedoel maar.
Daarnaast denk ik dat geboren worden an sich al een traumatische gebeurtenis is vooral voor het kind die ondersteboven zichzelf door een zeer smalle buis naar buiten moet zien te worstelen. Tel daarbij op dat je in het begin niet kunt praten maar wel dingen duidelijk wil maken zoals dat je honger hebt, of bang bent of koud hebt of die scherpe getooste broodkorrel die, toen je op schoot bij mama zat en zij een tosti at, in je romper is gevallen. Of die poep in je luier die in je huid bijt of simpelweg dat je echt wel wil gaan slapen op het gewenste tijdstip maar je zo erg mama mist en zo graag nog even wil knuffelen maar hoe moet je dat nou duidelijk maken?
En terwijl je opgroeit komt het leven je allerlei dingen brengen waarvan je veel pijn kunt ervaren zoals gepest worden op school, de scheiding van je ouders, het overlijden van opa of nog erger je krijgt te maken met seksueel geweld of andere diep ingrijpende situaties.
Op school word je helaas niet geleerd hoe je om moet gaan met emoties en niet elke ouder is capabel genoeg om om te gaan met levenssituaties, niet voor zichzelf, laat staan voor een ander. Niet vanuit onwil maar vaak omdat ouders het zelf ook niet geleerd hebben van hun ouders.
Ik geloof dat in de eerste 6 tot 7 jaar de basis ligt van jouw leven, niet in cement gegoten natuurlijk maar grotendeels. Als er in die beginjaren iets is gebeurd wat een impact heeft gehad dan zie je dat thema vaak terugkomen in verschillende vormen in de rest van je leven.
Voorbeeldje; als kind ging je met je moeder naar de kermis en ineens zag je haar niet meer,. De paniek, adrenalinerush, angst, verdriet enz slaat op dat moment heftig in. Dit noemen wij een 'inslagmoment'. Je moeder (die jou wel gewoon in de gaten had gehad al die tijd) tikt je op je schouder en je klemt je aan haar vast om nooit meer los te laten.
Vaak zie je dan in de rest van deze persoons leven dat zij haar leven lang bang is om iemand plotsklaps te verliezen maar dit ook wel lijkt aan te trekken. Je ziet dan vaak dat deze persoon steeds plotselinge verliezen ervaart. De hond die plots overlijdt, een partner die plots zegt de relatie te verbreken enz.
Op een traumatisch inslagmoment gaat ons systeem reageren met een overlevingsmechanisme vanuit de amygdala en die is voor ieder persoon anders. De een doet alsof het niet gebeurd is en wil er niet en nooit meer aan denken, laat staan praten, het is er gewoon niet.
De ander huilt veel, voelt zich onbegrepen en alleen en zakt steeds verder weg in ellendige, depressieve gedachten.
Weer een ander gaat zich anders voor doen dan hij/zij is om maar ergens bij te horen en weer een ander wordt gevoelig voor een verslaving om maar niet meer te hoeven voelen zoals alcohol en/of drugs enz enz............................
De lijst aan menselijke reacties is legio maar de optelsom van al dit coping gedrag is dat er uiteindelijk een dag komt waarop je merkt dat je symptomen gaat ervaren, fysiek en/of non-fysiek. Je bent niet happy, je voelt dat er wat is en je weet dat je het leven lijdt in plaats van leidt en dat is de dag dat je de kans krijgt om onder ogen te zien wat er is gebeurd, hoe je daarmee om bent gegaan (bewust maar vaker onbewust) en of die keuze je nu gelukkig maakt en je zo verder wil.
Als die dag eenmaal is aangebroken begint er een proces van op zoek gaan naar antwoorden/hulp en die begint meestal met, na partner of wat vriendinnen gesproken te hebben die ook het antwoord niet hebben, met de huisarts. De huisarts is hier in principe niet voor opgeleid en verwijst door naar een psycholoog of in ernstigere gevallen een psychiater, wel of niet met medicatie.
Been there, done that, bought the t-shirt (zie mijn verhaal) en daarom heb ik The Art of Living gecreëerd om vanuit scholing maar vooral vanuit ervaring mensen te begeleiden op het levenspad. Want iedereen heeft een verhaal en dat verhaal wordt getriggerd door relaties, werk, omgeving en dan weet je dat het tijd is om er wat mee te mogen doen.
The Art of Living is te volgen in een 10 - of 15 weken variant
Collette Janssens
R.Hom./Registertherapeut BCZ
